کارشناسان به تازگی بقایای یک کاخ باستانی در مکزیک را که در حال خارج شدن از آب است را شناسایی کرده اند.

گفتنی است، این بنای مکزیکی 400سال قدمت دارد و در اثر عقب نشینی آب در رودخانه «گریوالا» در ایالت جنوبی کشور مکزیک ظاهر شده است.

بررسی ها نشان می دهند، این کاخ باستانی به نام «quechula» در تاریخ کشور مکزیک مشهور است و طول آن حدود 183 فوت و عرض 42 فوت و دیواره در حال افزایش آن به اندازه 30 فوت شناسایی شده است.

این کاخ در سال 1966 به دنبال پر کردن مخازن یک سد به نام «nezahualcoyotl» در کشور مکزیک در زیر آب مدفون شده بود.

در حال حاضر به دلیل بروز خشکسالی و پایین رفتن سطح آب مجدداً این کاخ نمایان شده است.

کارشناسان متروکه شدن این کاخ را در قرن های پیش به دلیل ابتلای ساکنین محلی به بیماری طاعون و قرنطینه شدن منطقه عنوان کرده اند.

در حال حاضر در زمین های اطراف کاخ میزان زیادی استخوان باقی مانده از قربانیان طاعون وجود دارد.

در حال حاضر باستان شناسان امیدوار هستند با ادامه عقب نشینی آب بتوانند تحقیقات گسترده ای در خصوص معماری ساختمان، اشیای باستانی و نحوه زندگی اهالی بدست آورند.

باشگاه خبرنگاران

  قطعه شعری که می خوانید، شعری از غفار واحدی، یکی از بینندگان «تابناک با تو» است که برای ما فرستاده اند. بینندگان عزیز چنانچه شما نیز شعر یا دلنوشته‌ای دارید، برای انتشار در سایت از آن استقبال خواهیم کرد.

برخی از این نقشه های فرار آنقدر جالب و حیرت آور بودند که سوژه اهالی سینما شدند و فیلم ها و سریال های مختلفی از روی آنها ساخته شد. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا هشت مورد از معروف ترین عملیات های واقعی فرار از زندان را از نظر بگذرانیم.

1- فرار  از طریق قایقی که با پالتوهای بارانی ساخته شده بود

در سال های 1934 الی 1963 میلادی، ندامتگاه آلکاتراز آیلند در مرکز خلیج سانفراسیسکو خطرناک ترین مجرمان آمریکا را در خود جای داده بود که از آن جمله می توان به اَل کاپون، جرج کلی معروف به مسلسل و جیمز بالگر معروف به سفید برفی اشاره کرد.

این ندامتگاه به مدت بیش از 29 سال یکی از اصلی ترین زندان های دولت فدرال محسوب می شد و تقریبا 1545 زندانی خطرناک را با سخت گیرانه ترین تدابیر امنیتی پشت میله های خود جای داده بود. در این 29 سال اما 14 تلاش مختلف از سوی زندانیان این ندامتگاه برای فرار از آن صورت گرفت که در جریان آنها 36 زندانی مشارکت داشتند.

اما مهم ترین و شناخته شده ترین فرار از این زندان در ژوئن سال 1962 میلادی انجام شد یعنی زمانی که سه تن از زندانیان این ندامتگاه با استفاده از تعدادی بارانی برای خود قایقی ساختند و از این منطقه مخوف فرار کردند.

این جنایتکاران خطرناک برای عملیاتی کردن ایده خود با استفاده از ابزارهای دست ساز، حفره ها و منافذ موجود در دریچه های تهویه هوای سلول خود را به تدریج عریض کردند و سپس در یکی از شب های ماه ژوئن از زندان گریختند.

آنها در جای خواب شان هم صورتک های شبیه به انسان را که با دست های خود ساخته بودند، قرار دادند تا ماموران زندان را گمراه کنند و با وجود عملیات های گسترده جستجو که بعدها برای یافتن آن سه مرد انجام شد، دیگر هیچگاه خبری از آنها به گوش نرسید و حتی این تصور در ذهن مقامات زندان به وجود آمد که احتمالا به داخل آب های سرد و پرجنب و خروش خلیج سانفرانسیسکو افتاده اند و جان خود را از دست داده اند.

همین فرار بعدها دست مایه کارگردانان شد و حتی در سال 1979 میلادی فیلمی تحت عنوان فرار از آلکاتراز با بازی Clint Eastwood از روی آن ساخته شد.

از بین تمامی 36 نفری که تلاش کردند از این زندان فرار کنند 23 نفرشان عاقبت دستگیر شدند، 6 نفر به ضرب گلوله جان باختند و دو نفر نیز خفه شدند. 5 نفر دیگر هم (از جمله سه نفری که در سال 1962 از این زندان فرار کردند) هیچگاه دستگیر نشدند و تصور می شود که در آبهای خلیج غرق شده باشند.

2- فرار اسرای جنگی با استفاده از تونلی که در زمین زندان حفر شد

در نهم فوریه سال 1864 میلادی، 109 نفر از افسران متحدین از زندان لیبی (زندانی که اسرای جنگی در آن نگهداری می شدند و در ریچموند ویرجینیا قرار داشت) تونلی را به بیرون حفر کردند.

این زندان که در مارس سال 1962 میلادی گشایش یافت در یک کارخانه قدیمی تنباکو واقع شده بود و طولی نکشید که به محلی مملو از جنایتکاران و البته انتقال بیماری های خطرناک بدل گردید و افراد محبوس در آن با کمبود شدید مواد غذایی روبرو بودند.

گروه کوچکی از افراد زندانی در این محل از پاییز سال 1863 میلادی سه تلاش بی حاصل را برای فرار از آن آغاز کردند. آنها تلاش داشتند با حفر تونل از آن محل بگریزند و برای این منظور شبانه و در خفا به حفاری در سلول خود می پرداختند و عاقبت موفق شدند با حفر چهارمین تونل خود به طول 15 متر که عرض آن هم بین 90 الی 40 سانتی متر متغیر بود از آن زندان فرار کنند.

59 نفر از زندانیان این ندامتگاه توانستند با استفاده از این تونل به قلمرو متحدین برسند اما 48 نفر دیگری که در این اقدام آنها را همراه می کردند مجددا دستگیر شدند و دو نفرشان نیز در آب های خروشان آن منطقه غرق شدند. به دنبال این فرار بزرگ، مقامات زندان، تعداد زیادی از زندانیان را به ندامتگاه های دیگر انتقال دادند.

3- بزرگ ترین فرار از زندان بریتانیا

بزرگ ترین فرار تاریخ از زندان بریتانیا در 25 سپتامبر سال 1983 اتفاق افتاد که در آن 38 نفر از زندانیان که همگی شان هم از اعضای ارتش جمهوری ایرلند بودند، از زندان سلطنتی ماز در نزدیکی بلفست نورثرن آیلند گریختند.

این مرکز در سال 1971 میلادی باز شد و بالاترین سطح از تدابیر امنیتی برای آن در نظر گرفته شده بود. در این زندان گروهی از محکومان درگیری های موسوم به Troubles نگهداری می شدند که میان استقلال طلبان ایرلند و مخالفانشان شکل گرفته بود.

در سال 1981 میلادی، گروهی از جمهوری خواهان ایرلند در این زندان اعتصاب غذا کردند و دست آخر 10 نفر از آنها جان خود را از دست دادند که از آن جمله می توان به بابی سندز رهبر این گروه اشاره کرد.

اما فرار سال 1983، زمانی رخ داد که زندانیان این مرکز به سلاح ها و چاقوهایی که به صورت قاچاقی به زندان وارد شده بود دست یافتند و با استفاده از آنها، تعدادی از زندان بان ها را غافلگیر کرده و یکی از کامیون های حمل غذای مرکز را سرقت کردند.

دربان زندان تلاش کرد که از خروج کامیون جلوگیری کند و فراری ها را وادار کرد که از عقب وسیله به بیرون بپرند. در جریان این فرار اما یکی از نگهبانان زندان مورد اصابت ضربه چاقو قرار گرفت و به خاطر حمله قلبی جانش را از دست داد و در حدود بیست نفر دیگر از کارکنان آن ندامتگاه هم مجروح شدند.

ظرف تنها چند روز 19 نفر از این افراد دستگیر شدند (و سه نفر دیگرشان هیچگاه پیدا نشدند) و مابقی آنها گریختند. تعدادی از این افراد موفق شدند به خاک آمریکا برسند و زندان ماز نیز در سال 2000 میلادی و به عنوان بخشی از توافق صلح موسوم به Good Friday یا جمعه خوب تعطیل شد.

4- سلطان قاچاق مواد مخدر که دوبار از زندان گریخت

در 22 فوریه سال 2014 میلادی، یکی از شناخته شده ترین مجرمان و قاچاق چیان مواد مخدر دنیا به نام خواکین «ال کاپو» (ملقب به کوتوله) گازمن لوئرا به خاطر فرار ده ساله اش از چنگال قانون به دام افتاد. ال کاپو نخستین بار در سال 1993 میلادی دستگیر و به خاطر قتل به 20 سال زندان محکوم شد.

علیرغم آنکه از او در زندانی با تدابیر امنیتی بسیار پیشرفته واقع در استان جالیسکوی مکزیک نگهداری می شد، این مجرم با پرداخت پول به کارکنان زندان، برای خود کسب و کار پررونقی پشت میله ها راه انداخته بود و حتی حبس هم نتوانست او را به راه درست هدایت کند.

ال کاپو در سال 2001 میلادی، از زندان فرار کرد و آنطور که برخی منابع می گویند با پنهان کردن خود در یکی از چرخ های حمل لباس های رختشور خانه موفق به انجام این کار شده بود.

او تا سال ها با خشونت، رشوه خواری و در اختیار داشتن شبکه گسترده ای از جاسوسانش توانست همچنان از چنگال قانون دور بماند و کارتل تحت مدیریتش به یکی از بزرگ ترین تامین کنندگان مواد مخدر و قاچاق مواد به آمریکا بدل گردید و کار به جایی رسید که دولت آمریکا جایزه ای 5 میلیون دلاری را برای دریافت سرنخی که می تواند منجر به دستگیری اش شود تعیین کرد.

در 22 فوریه سال 2014 میلادی، مجریان قانون، نهایتا رد او را در آپارتمانی واقع در Mazatlán مکزیک گرفتند و دستگیرش کردند. با این همه، الکاپو که حالا در امنیتی ترین زندان مکزیک به نام  Altiplano نگهداری می شد بار دیگر از زندان فرار کرد و این بار توانست با حفر چاله ای کف زمین سلول خود و استفاده از تونلی به طول یک مایل که به صورت مخفیانه ایجاد شده بود و مجهز به سیستم روشنایی و تهویه هوا بود از آنجا فرار کند.

5- گانگستر معروفی که با استفاده از یک هفت تیر قلابی فرار کرد

جان دیلینگر این مجرم که بخش اعظمی از دهه 20 خود را به خاطر تهدید یکی از مغازه داران ایندیانا در زندان سپری کرده بود در می سال 1933 میلادی حکم آزادی مشروط گرفت و سرقت های زنجیره خود از بانک های مختلف آمریکا را آغاز کرد و دست آخر نامش را به عنوان یکی از خطرناک ترین گانگسترهای این کشور به ثبت رساند.

در سپتامبر 1933، او به خاطر سرقت از یک بانک دستگیر شد و به زندان لیما واقع در اوهایو انتقال داده شد. ماه بعد تعدادی از همدستان دیلینگر به زندان لیما راه پیدا کردند و با استفاده از لباس های مبدل خود را به عنوان افسر پلیس جا زدند.

زمانی که افسر نگهبان از آن مردان خواست که کارت شناسایی خود را نشان دهند، او را به قتل رساندند و دیلینگر را از سلولش بیرون آوردند. در سال 1934 میلادی، زمانی که این مجرم به همراه همدستانش مشغول سرقت از بانکی در شرق شیکاگو بودند، یک افسر پلیس را به ضرب گلوله کشت.

اواخر همان ماه دیلینگر در آریزونا دستگیر شد و سپس برای گذراندن دوران محکومیت خود به خاطر قتل آن افسر به زندانی واقع در Crown Point منتقل گردید که به باور افسران پلیس فرار از آن غیر ممکن بود.

با این همه، در 3 مارس سال 1934 میلادی این مجرم سابقه دار با استفاده از یک تفنگ قلابی (که احتمالا یا توسط خود او ساخته شده بود یا از طریق وکیلش به دست او رسیده بود) توانست نگهبانان را مجبور کند که آزادش کنند و سپس با سرقت ماشین یکی از کارکنان زندان از آنجا گریخت. در همان ماه یکی از ماموریان اف بی آی این مجرم را در حال خروج از سالن سینما دستگیر کرده و به ضرب گلوله کشت.

6- نجیب زاده ای که با لباس مبدل از زندان گریخت

ویلیام مکس ول نجیب زاده کاتولیک بعد از آنکه در سال 1715 میلادی به شورشیان Jacobite پیوست در برج لندن حبس شد و به خاطر خیانت خود به خاندان سلطنتی مجرم شناخته شده و محکوم به مرگ شد.

Lady Nithsdale همسر او در سال 1716 میلادی برای ملاقاتش همراه با تعدادی از ندیمه ها و دوستان خانم خود راهی برج شد. آنها همراه با خود تعدادی لباس زنانه را با خود به داخل برج بردند و او را با لباس مبدل از آنجا خارج کردند. او در ادامه با لباس یک خدمتکار از لندن گریخت و پس از پناهنده شدن به سفارت ونیزی ها راهی رم شد.

اما زندگی همسر این نجیب زاده هم به خاطر مشارکتش در فراری دادن او شدیدا در خطر بود با این همه، او نیز موفق شد به تنهایی از بریتانیا فرار کند و سپس با همسرش در رم ملاقات کرد و زندگی در تبعید خود را در آنجا با یکدیگر از سر گرفتند.

در سال 1976 میلادی، تد باندی که از دوران ابتدائی از مدرسه اخراج شده بود، دوران محکومیت خود به خاطر آدم ربایی را در زندان یوتا آغاز کرد. سال بعد او به زندان آسپن در کلورادو منتقل شد تا به خاطر قتل یک پرستار در سال 1975 دوران حبس خود را طی کند.

او وکیلی برای خود انتخاب نکرده بود و در جریان یکی از جلسات دادگاه درخواست کرد که برای مدتی کوتاه از کتابخانه زندان استفاده نماید. آنها نیز درخواست باندی را قبول کردند و او را در کتابخانه تنها گذاشتند. کتابخانه در طبقه دوم قرار داشت و باندی نیز با استفاده از فرصت به وجود آمده، خود را از پنجره به بیرون انداخت و از زندان آسپن گریخت.

باندی که شش روز کامل در حال فرار بود گم شده بود و به همین خاطر پس از سرقت یک ماشین به آسپن باز گشت و در آنجا بود که دستگیر شد و به زندان Glenwood Springs در چهل مایلی زندان قبلی منتقل شد.

چند ماهی گذشت و باندی در این مدت به میزان زیادی وزن کم کرد و به همین خاطر توانست با جمع کردن بدن خود، از داخل حفره ای که برای تعمیر سیستم روشنایی سلولش روی سقف حفر شده بود به داخل آپارتمان زندان بان راه پیدا کند و از درب اصلی آن خارج شود.

از آن نقطه به بعد، باندی به سمت فلوریدا حرکت کرد و در آنجا دو دانشجوی دختر دانشگاه ایالتی فلوریدا و سپس یک دختر دوازده ساله را به قتل رساند. در 15 فوریه سال 1978 میلادی، این مجرم توسط پلیس Pensacola دستگیر شد و قبل از آنکه در سن 42 سالگی با استفاده از صندلی الکتریکی اعدام شود به سی مورد قتل در آمریکا اعتراف نمود هرچند که به اعتقاد برخی تعداد حقیقی به مراتب بیشتر از این میزان  است.

8-فرار اسرای جنگی با استفاده از گلایدر دست ساز

در جریان جنگ جهانی دوم یک دژ قدیمی در منطقه شرق آلمان که Colditz Castle نام داشت به اردوگاهی برای نگهداری اسرای جنگی تغییر کاربری داده شد. بسیاری از آن اسرا از آن جهت به دژ یاد شده انتقال داده شده بودند که قبلا از زندان فرار کرده بودند.

البته تعدادی از آنها، علیرغم تدابیر امنیتی شدیدی که بر این زندان حاکم بود باز هم تلاش کردند که از این دژ نیز بگریزند؛ در این میان، برخی از آنها موفق می شدند و آنها که ناکام می ماندند به حبس در سلول انفرادی محکوم می شدند.

با این همه، بعد از آنکه نازی های 50 اسیر جنگی را به خاطر تلاش برای فرار از زندان Stalag Luft III در مارس 1944 میلادی کشتند، ارتش بریتانیا به اتباع خود در مورد هرگونه تلاش برای فرار از دست نازی هشدار داد.

اما حتی این هشدار هم نتوانست گروهی از اسرای قلعه Colditz را از دنبال کردن برنامه منحصربفرد فرار خود و ساخت یک هواپیمای گلایدر باز دارد. این گروه که بیل گلد فینچ خلبان بریتانیایی و همچنین تونی رالت یکی از راننده های سابق مسابقات اتومبیلرانی هم در آن حضور داشت در یکی از اتاق های زیر شیروانی قلعه به صورت پنهانی دست به کار ساخت یک گلایدر شدند و با استفاده از چوب های سرقت شده و کابل های برق دزدی خود یک گلایدر دو نفره ساختند.

این مردان قصد داشتند گلایدر خود را از روی بام قلعه رها کنند و از این طریق از آن محل بگریزند اما قبل از چنین اتفاقی دژ Colditz در آوریل 1945 میلادی توسط نیروهای ائتلاف آزاد شد. در سال 2000 میلادی هم مدلی تمام قد از آن گلایدر ساخته شد و بر فراز پایگاه هوایی سلطنتی انگلستان با حضور گلدفینچ، بست و دیگر کهنه کاران جنگ به پرواز در آمد.

دیجیاتو

پیشگفتار

«این زبان بهشتی، که محصول ترکیب و امتزاج قدرتمندانه دو زبان پارسی و عربی است، که هر دو، زبان‌های نیرومند و نافذ و استواری هستند، بدون هیچ تردیدی، زیباترین، خوش‌آهنگ‌ترین، عمیق‌ترین، ریشه‌دارترین، زنده‌ترین، پرخون‌ترین، رنگین‌ترین، حسی‌ترین، غنی‌ترین و کارآمدترین زبان دنیاست‌».
نادر ابراهیمی

این سخن نادر ابراهیمی درباره «زبان فارسی» است؛ زبانی که امروز با آن سخن می‌گوییم؛ زبانی که بیش از هزار سال نه تنها وسیله ارتباط میان مردم بوده است، بلکه میراث عظیمی از تفکر و فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی را در ‌قرون متمادی از خود به جای گذاشته است؛ وسیله‌ای شده است برای خلق هنر، برای ایجاد اثری ماندگار که حاصل ترکیب موسیقی و عاطفه و تخیل است؛ خالق شعر که جولانگاه تفکر و اندیشه نوابغ و بزرگان این سرزمین کهن بوده است.

در وصف زبان فارسی می‌توان حرف‌ها زد و صفحه‌ها سیاه کرد؛ اما ستایش آن چه سود وقتی این معبود هستی ما ایرانیان در قربانگاهی به نام جامعه رو به زوال می‌رود؛ می‌گویم «قربانگاه» زیرا این روزها بیش از همیشه شاهد نوشته‌ها و گفته‌هایی در اطراف خود هستیم که برایمان تصویری دردناک را نقش می‌زنند: گویی زبان فارسی را زیر تیغ گیوتین گذاشته‌اند و ذره ذره آن را به نفس‌های آخر نزدیک می‌کنند!

وقتی ‌روی تابلوی تبلیغاتی در خیابان می‌خوانیم: «آگهی تبلیغاتی خود را در روزنامه ... انتخاب و جایزه بگیرید‌». دیگر چطور می‌توان از این دست اشتباهات فاحش ـ آن هم در انظار عمومی ـ را به قربانی شدن تشبیه نکرد؟

گویی این گونه غلط‌نویسی‌ها آنچنان در زمین جامعه فرهنگی ما ریشه دوانیده‌‌اند که هیچ امیدی به قطع علف‌های هرز نیست. وقتی به کسی می‌گویی: «معروف حضور» درست است نه «معرّف حضور»، ابرو در هم  می‌کشد که مگر‌ می‌توان چنین گفت، آن وقت فکر می‌کنند بی‌سوادم... .

براستی ‌در دنیای وارونه‌ای زندگی می‌کنیم و حق و باطل چنان با هم آمیخته شده‌اند که جدایی‌شان ناممکن به نظر می‌رسد؛ اما چه می‌توان کرد؟ سکوت هم جایز نیست، زیرا «اگر در سکوت راه نجاتی بود، مردگان فاتحان جهان بودند‌».

پس باید همچون همیشه از جایی آغاز کرد. تا به کی به جای «چنانکه» بگوییم «چنانچه»، به جای «استادان» بگوییم «اساتید»، به جای «گزارش‌ها» بگوییم «گزارشات»، به جای «علیه» بگوییم «برعلیه» و هزاران به جای دیگر... ؟

اگر از مردم عادی و عامی که هیچ تلاشی در اصلاح زبان روزمره ندارند و برعکس در بطن این جامعه رو به تغییر، خواسته و ناخواسته دست به قتل عام زبان فارسی می‌زنند، بگذریم، به سردمداران دستور زبان و نگارش فارسی نیز امیدی نیست؛ مگر به جنگاوران هم می‌توان امیدی داشت با این جنگ چندین ساله‌ای که بر سر رسم‌‌الخط فارسی به راه انداخته‌اند؟

این جنگ بی‌پایان چه سودی داشته است جز ایجاد تشویش در خط فارسی و سردرگمی نویسندگان فارسی‌زبان که هنوز هم نمی‌دانند بنویسند «دانشکده» یا «دانش‌کده»، «بیشتر» یا «بیش‌تر». فرزندان ما در کتاب‌های درسی مدرسه ‌‌می‌خوانند «کم‌تر» و وقتی وارد دانشگاه می‌شوند در همه کتاب‌هایشان می‌خوانند «کمتر»؛ حال آن که در هر دو صورت یک معنا را دریافت می‌کنند.

این جنگ بی‌پایان جز آن که رسم‌الخط هزار ساله ما را دچار تشتت کند، چه کرده است؟ جز این است که بزرگان ما همچون حافظ  و سعدی و مولانا نوشته‌اند «چیست» حال چگونه می‌توان نوشت «چی‌ست»؟ به حکم دستور زبان گشتاری نوام چامسکی ـ زبان‌شناس آمریکایی فارسی‌ندان ـ چگونه می‌توان پیشینه طولانی خط فارسی را که گنجینه‌ای از شعر و نثر از آن باقی مانده است، بر هم زد؟ حال آن که تغییر در رسم‌الخط در معنای واژگان و جمله‌ها هیچ‌گونه تغییری نخواهد داد و این تقیّد و تصلب جز آن که فارسی‌آموز و فارسی‌زبان را از راه درست زبان دور کند هیچ سودی ندارد.

آیا بهتر نیست به جای آن که خود را مقیّد کنیم به اتصال و انفصال کلمات، به فکر درست‌نویسی و ‌‌درست‌گویی باشیم و روی تابلوی تبلیغاتی بخوانیم: «آگهی تبلیغاتی خود را در روزنامه ... انتخاب کنید و جایزه بگیرید‌».

نکته دیگر که حاصل تجزم و تصلب است، ستیز با واژگان دخیل عربی در فارسی است. امروزه می‌بینیم که گروهی از عرب‌ستیزان و پارسی‌دوستان ِ شیفته وطن و سنت‌های باستانی ایران زمین، بشدت با کلمات عربی در فارسی می‌ستیزند و نه تنها برخی از واژگان عربی را حذف که رسم‌الخط عربی را نیز دستخوش تشویش کرده‌اند؛ چنانکه «مسأله» را می‌نویسند «مسئله» به بهانه فارسی کردن رسم‌الخط، حال آنکه «مسئله» با وجود همزه بر روی پایه «ی» همچنان عربی است و اگر قرار بر فارسی کردن آن باشد باید بنویسیم «مسیله»؛ چنانکه «فائده» را می‌نویسیم «فایده»!

از بین بردن کلمات عربی در فارسی از آن دست تجزماتی است که کم‌کم به زبان غنی فارسی لطمه وارد می‌کند. بی‌آنکه این عرب‌ستیزان بدانند که زبان عربی، زبان پرمایه‌ای است با دایره واژگانی بسیار و بی‌تردید کمک بزرگی به زبان پارسی کرده است. نگارنده این سطور هرگز با حمله اعراب به ایران زمین و از بین رفتن فرهنگ و تفکر ایرانی ـ به ویژه در آن دو قرن سکوت سیاه و فترت‌انگیز ـ نه موافق است و نه از آن دل خوشی دارد اما این همه تجزم را نمی‌پذیرد و نمی‌تواند خدمتی را که زبان غنی عربی به فارسی کرده است نادیده بگیرد.

نادر ابراهیمی باز چه خوب گفته است: «زبان شریف عربی، زبانی است قدرتمند، پرخون، سیال، مستحکم و بسیار پر واژه. زبان پارسی قبل از اسلام، زبانی است لطیف و مهربان؛ اما کم خون، کم واژه و نارسا. در آمیختن این دو زبان، از یک سو پسوندی ـ پیشوندی ـ میان‌وندی شدن و از سوی دیگر به طور وسیع تصریفی و اشتقاقی شدن زبان فارسی را به کوهی رفیع و جلیل تبدیل کرده است‌».

چنانکه در کشورهایی مانند تاجیکستان که به زبان فارسی دری سخن می‌گویند، مردم گاه با کمبود واژه مواجهند اما ما چنین نیستیم و این امر را شاعران و نویسندگانمان طی قرن‌ها اثبات کرده‌اند.

فکر می‌کنید اگر نصرالله منشی به زبان عربی آشنا نبود، آیا اثری به زیبایی و ماندگاری «کلیله و دمنه» خلق می‌شد؟ اصلاً بیایید به این موضوع نگاهی تاریخی داشته باشیم. به جز شاهنامه ـ که من فکر می‌کنم در دوره خودش اثری نادر و حاصل نبوغ فردوسی است و بی‌تردید فراتر از زمان خویش ـ هیچ یک از آثار قرن چهارم و پنجم که هنوز زبان عربی به قدر قرون بعدی در میان ایرانیان آن دوره رواج نداشت، اثری ماندگار و با اصالت نشد. نمی‌توان آثار شاعرانی مانند فرخی، کسایی، عنصری و حتی منوچهری را از جهت ماندگاری و اصالت در زبان و حتی مضمون، با آثار شاعران آشنا به زبان عربی همچون سنایی، عطار، نظامی، مولانا، سعدی و حافظ مقایسه کرد. بی‌شک آشنایی این بزرگان با زبان عربی یکی از عوامل مهم در خلق آثارشان بوده است.

اگر امروز بخواهیم زبان عربی را از فارسی حذف کنیم و یا واژگان جدید ـ و گاه بی‌مایه و غلط ـ به جای آنها بگذاریم چه بر سر گنجینه شعر و نثر فارسی ما خواهد آمد؟ به این بیت زیبای حافظ توجه کنید:

دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت                             از شوق آن حریم ندارد سر حجاز

اگر 50 سال آینده ـ که بی‌تردید ستاره درخشان غزل حافظ همچنان در آسمان ادب فارسی خواهد درخشید ـ فرزندان ما این بیت را بخوانند و عربی ندانند قطعاً یک کلمه از آن را نخواهند فهمید.

پس به نظر می‌رسد بیش از آن که بر سر واژگان عربی و نیز رسم‌الخط فارسی جنگ بیهوده کنیم بهتر است درست‌نویسی و دستور زبان و نگارش فارسی را خوب بیاموزیم. آنچه امروز موجب نگرانی است نقش‌ رسانه‌های جمعی در ترویج زبان فارسی است، زیرا هر روز شاهد اشتباهات فاحشی از سوی گویندگان و نویسندگان این رسانه‌هاییم.

به نظر می‌آید لزوم آموزش «نگارش و ویرایش» در سطح عمومی از جمله مسائلی است که در سطح جامعه و از سوی مسئولین نادیده گرفته شده است. چه بهتر بود در کنار این همه آموزش‌های رایگان در فرهنگسراها و مکان‌های فرهنگی، اجتماعی ـ از آموزش گلکاری و گلسازی گرفته تا آموزش‌های قبل از ازدواج و آیین همسرداری و... ـ کارگاه‌هایی برای آموزش درست‌نویسی و آموزش دستور زبان و نگارش فارسی ترتیب دهند، شاید که امیدی باشد تا زبان فارسی از این قربانگاه نجات یابد و بیش از این در گزند باد و طوفان نباشد و فردوسی بزرگ افسوس نخورد که چرا هزار سال پیش گفت:

          بسی رنج بردم در این سال سی                            عجم زنده کردم بدین پارسی

* مریم اسدیان، دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی

 ساده گرایی یا مینیمالیسم یک مکتب هنری است که اساس آثار و بیان خود را بر پایه سادگی بیان و روش های ساده و خالی از پیچیدگی معمول فلسفی و یا شبه فلسفی بنیان گذاشته است. سادگی موضوعات و بیان آنها به فرم خاص مثل اشکال هندسی مشخصه ی این سبک است.و مینیمالیسم را عموما جنبشی در مخالف با اکسپرسیونیسم انتزاعی می دانند.

این سبک از عکاسی با طرح یک چالش با تنطیم یک یا دو عنصر و حذف تمام اضافات در کادر به بیان یک موضوع و پیام می پرداد.

در تعاریف آمده است که اساس هنر مینیمال خلاصه گرایی در فرم و تاکید بر محتوا ی اثر است و پیش از آنکه به احساسات شخصی و بیان آنها علاقه مند باشد،سعی دارد از قوانین فیزیک و ریاضی و استعاره و نشانه در خلق آثار استفاده کند.

در زیر چند عکس از این سبک از عکاسی را با هم مرور می نماییم.